frieze week 2024 sürecinde londra sergileri

GÜLAY YAŞAYANLAR & MÜMTAZ SAĞLAM

• 

---

Frieze London ve Frieze Masters’ın 2024 edisyonları, yenilenme ve değişim iradesini öne çıkararak etkili olan, kapsamlı ve disiplinli iki ayrı organizasyon olarak yine kentin kültür ve sanat ortamına büyük katkılar sundu. 

Frieze Week sürecinde Londra’da başlayan hareketlilik ise tüm yoğunluğu ile devam ediyor. Birbiri ardına açılan sergiler, kurumsal işbirliğinin ürünü olan zengin programlarla sanatseverleri karşılıyor. Sıralamak gerekirse: National Portrait Gallery’de “Francis Bacon: Human Presence”; Whitechapel Gallery’de Lygia Clark: “The I and The You” ve Sonia Boyce: “An Awkward Relation”;  National Gallery’de “Van Gogh: Poets and Lovers”; Camden Art Centre’de Nicola L.: I am The Last Women Object”, Barbican’de Pamela Phatsimo Sunstrum: “It will End in Tears”, Thaddaeus Ropac Gallery’de Robert Longo: “The Searchers”, adlı sergileriyle Royal Academy of Arts’da Michael Craig-Martin ve White Cube’deki (Mason’s Yard) Dahn Vo kişisel sergileri öne çıkıyor. Ayrıca JD Malat Gallery “John Copeland’ın “Mirrored Viewfinder” adlı, Flowers Gallery’de İskoçyalı ünlü sanatçı Ken Currie‘nin “The Crossing” adlı etkileyici sergilerine ev sahipliği yapıyor. Keza, Almine Rech Gallery’de yer alan Guimi You’ya ait “Unwind” adlı ve Farah Atassi’ye ait “The Lost Hours” adlı sergiler de görülmeye değer etkinlikler arasında. 

---

• 

• 

---

bedensel dönüşüme, zamana ve mekâna dair hikâyeler 

Bu arada; Mire Lee’nin dev enstalasyonu ile Tracey Emin, Oscar Murillo, Jonas Wood, Mike Kelley, Jack O’Brien, Haegue Yang ve Lauren Halsey’ein kişisel sergileri gibi ait gündem yaratan birkaç etkinlikten ise ayrıca bahsetmek yerinde olur. 

Koreli sanatçı Mire Lee, Turbine Hall’un büyük boşluğuna yerleştirdiği “Open Wound” adlı enstalasyonu ile Frieze Week’e eşlik ediyor. [1] Lee, çürüyerek deformasyona uğramış bir beden gerçekliği ile izleyiciyi karşı karşıya bırakıyor. Mekânın tarihiyle ilişkili göndermelerde bulunarak, melezleştirdiği mekanik bir organizma üzerinden, gizemli durum ve tuhaf varlıkları anımsatan bulanık bir alan yaratıyor. Aynı binanın ikinci katında düzenlenen ABD’li sanatçı Mike Kelley‘nin tüm kariyerini özetleyen “Ghost and Spirit” adlı sergi; daha özel, kışkırtıcı ve hayali bir dünyayı anlatıyor. Özellikle içi doldurulmuş peluş oyuncaklardan yaptığı el yapımı heykelleriyle tanınan Kelley, yeraltı kültüründen, edebiyattan ve felsefeden referanslar alarak, hayali film karakterleri üzerinden popüler kültürün insan üzerindeki yıkıcı etkisine dikkati çekiyor. [2]  Geçtiğimiz yıl Frieze Sanatçı Ödülü’nü alan Jack O’Brien’in, Camden Art Centre’da düzenlediği “The Reward” adlı kişisel sergisi doğal olarak sanatçının gelişimini görmek isteyenlerin akınına uğradı. Polietilen veya bezle sarılmış nesneleri sergileyen sanatçı, açık bir şekilde güvencesizlik hâline gönderme yapan yaklaşımını çeşitlendirmiş durumda. Spiral metal bir merdiveni merkeze alan büyük uygulamasından da anlaşılacağı üzere, nesnelerin işlev ve anlamlarını paradoksal bir biçimde bir idealizm eleştirisine uğratıyor ve adeta dünyayı koruma altına almaya çalışıyor. [3] 

---

• 

• 

---

Tracey Emin, White Cube (Bermondsey) salonlarında düzenlediği “I followed you to the end” adlı kapsamlı sergisi ise aşk, kayıp, ölüm ve yeniden doğuş hikâyeleri ile örülü bir hayata yönelik anlatılarla yüklü. Yakın tarihli kişisel bir deneyimden hareketle, geçen zamanın anlamını yeniden keşfetmeye adanmış duygusal bir sergi. [4]  Grafton Street’te konumlanan David Zwirner’da Kolombiyalı sanatçı Oscar Murillo‘nun “A balancing act between collapse and spirit” adlı başlıkta topladığı resimleri sergileniyor. Murillo’nun çalışmaları, kültürlerarası bağlardan kaynaklanan bir kopukluk düşüncesine ve gerçekliğine atıfta bulunuyor. Karalama yöntemiyle oluşan yüzeyi zamanla aşındırarak, “izi sürülemeyen özgürlük yerleri” olarak nitelediği bu manzaralara, gizemli ve karanlık alanlara ulaşıyor. [5] 

Hayward Gallery’de yer alan Haegue Yang’ın Londra’daki ilk kapsamlı sergisi “Leap Year”, da, otantik geçişlerle yüklü sihirli bir atmosferde gelenek ve modernite ayrımına kültürel fark olgusuna değinen çeşitlilik ve mistik renklerle bir kişisel tarih incelemesini andıran önemli bir etkinlik. Sergi; karma dilli bir yapılanma içerisinde düzenlenmiş büyük bir meditatif kurgu hâlinde. [6] Tıpkı Haegue Yang’ın yaklaşımını andıran Lauren Halsey’in “Emajendat” adlı kişisel sergisi de, yine kolaj-enstalasyon pratiğine dayalı yepyeni bir görsel bütünlük içinde. Serpentine South Gallery’de yer alan bu sergi, gündelik hayatın ürettiği kültüre yönelik her türlü imge ve nesnenin istifiyle oluşan zenginleştirilmiş bir alt kültür arşivine, belgeleme çalışmasına dönüşmüş durumda. Özellikle de Afrika göç hikâyelerinden, siyah ve queer kültüre ait bu aktarım, dinamik ve yoğun bir karmaşa içinde, mikro alanlara sıkıştırılmış bir hikâye düzeniyle ortaya çıkıyor. [7] 

---

• 

• 

---

Son olarak Gagosian Gallery’de yer alan Jonas Wood sergisi, tuval resmi geleneğine bağlı kalan etkili bir görsel dili, iç mekân düzenine uyarlıyor. Mekânsal dinamiğini pekiştiren bir renk, desen ve doku araştırması niteliği içinde. İnce detaylarla örülü bu çalışmalar, aslında basitleştirilmiş, soyutlanmış figüratif unsurlarla yüklü ve çizgi disiplinine bağımlı bir stilizasyonun ürünü. [8] 

Londra’da hiç kuşkusuz ki, Yayoi Kusama’ın Victoria Miro Gallery’de devam eden ve/fakat görmek için uzun süre beklenen “Every Day I Pray for Love” adlı sergisi gibi (bu kısa değerlendirmenin dışında kalan) daha pek çok etkinlik söz konusu. 

---

Gülay Yaşayanlar & Mümtaz Sağlam, Copyright © 2024 / All Rights Reserved.

Ayrıca Bakınız: https://saglamart.com/frieze-london-2024