Lauren Halsey’in son sergisi Emajendat; yaşadığı mahalle hayatının özünü yakalamaya çalışan, karmaşık bir bütünlüğe sahip. Siyahî toplulukların gündelik hayatına ilişkin tarihsel ve kültürel referanslarla yüklü. Soylulaşma politikalarına karşı direnç gösteren ve sosyal hakları için mücadele eden yerel toplulukların hikâyelerine odaklanan, yan yana dizilerek oluşturulmuş bir görsel doküman ve nesne yığını hâlinde. Burada, birbirine eklemlenen mikro alanlarla neredeyse hiç boş yer bırakmayan Halsey, aşırılık içindeki bu görselliği, funk kavramına ve kültürüne atıflı bir düzenleme olarak ifade eder. Funk Bahçesi olarak da nitelediği sergisi; bu bağlamda, soluksuz bir şekilde devam eden pornografikleşmiş katmanlı bir görsellik üzerinden neşeli ve dinamik bir görünüm içinde.

Emajendat ile aslında getto hayatının genel karakterini betimleyen ve kavramsallaştıran Lauren Halsey, geliştirdiği dramatik ve ironik vurgularla biçimlenen ve büyük bir kısmı geride bırakılmış zamana dair verileri kullanır. Bu trajik içerimde; siyahların özgürlük ve ifade arayışlarına destek olma düşüncesi ön plandadır. Queer bağlamı içeren, geçici ve kaygan durumların bu bütünlük içinde görünmesi ise ayrıca önemlidir. Dolayısıyla Emajendat, yer yer yapay ama tümüyle içkin süslemelerle pekişen, renkli beden ve kimlik tasarımlarıyla bir araya getirilmiş ve kolajlanmış ilişkisel durumları etkili bir şekilde yansıtmaktadır. 

Öte yandan Halsey’in bu dolayımsal ve deneysel pratiği (immersive installation), edindiği mimarlık deneyimlerinin sağladığı katkıyla biçimlenir. Özellikle kamusal projelerde radikal bir şekilde bakışını değiştiren ve farklılaştıran bir husus olarak bu formasyon, aynı zamanda remix kavramıyla da ilişkili bir kolajlanmış alanlar üretme pratiğine dönüşmüştür. Sahte bir üç boyutluluk etkisi ile donatılmış ara ve geçici mekânlara konumlanan çok sayıda minyatür figür ve nesne, burada fantastikleşen uzamı kaplayan yabansı tasvirin temel unsurlarına dönüşür. Bu hâliyle Emanjendat; bildirim yüklü görüntü ve yazı unsurlarıyla donatılmış bir yolu takip etmemizi isteyen, irili ufaklı heykeller ile mistik renkli ve parıltılı görüntülerin istiflendiği pekçok keşfe imkân sağlayan kakafonik bir düzen içindedir. Halsey’in, yaşayan mimari dokunun zengin detayları olarak takdim ettiği bu karmaşık ve desentral düzenleme; gürültülü bir görsel kültürün güçlü doğasını, meta-yorumu hedefleyen bütüncül bir bakışla tamamlanmaya çalışılmaktadır.