I followed you to the end

Tracey Emin; 2024 yılında Londra White Cube’da düzenlediği son kişisel sergisinde dev bir heykele yer verir. Aynı zamanda sergiye de adını veren bu dev kütle, bir haz unsurunun ironisini tüm mekâna yayan, şiddetli bir tutkunun dibine uzanan, acılı ve hırslı duygulanımları eyleme dönüştüren etkili bir çalışmadır. Adeta, Emin’in sanat yaklaşımında gözlenen radikal ve sahici bütünlüğün bir göstergesidir. 

Heykel; her şeyden önce, galeri mekânının orta yerine konumlanmış son derecede dramatik bir görünüm içindedir. Burada; bedensel duyumlar, dokunma alanlarına yayılarak ayrıştırılmakta ve duyarlı bir bütünlük dışavurumcu bir yapıta dönüştürülmektedir. Yıpranmış uzuvları ve abject hâliyle davetkâr bir duruşa sahip olan heykel, yaşamsal işlevlerinden yoksun bir şekilde adeta yerde sürünmektedir. Dahası; sahici bir kırılganlık ve ıstırap içinde kıvranarak, psişik bir manzarada yüceltilen sevgi arayışının sonsuz çığlığını dile getirmektedir.  

mahrem anlara ilişkin hasarlı bir aura  

Kapsayıcı ve kavramsal bir bakışı görünür kılan, zamansal niteliğiyle mekâna da hükmeden bu özne-kütle; aynı zamanda, şiddetle eşzamanlı bir şekilde duyumsanan acıyı bertaraf etme ve yüceltme gücüyle birlikte, yaşanan sınır deneyimlerinin de ifadesel bir karşılığıdır. Burada, aralanan dar geçitlerde, aşk acıları ve kayıplarını dile getiren ve daha önemlisi hayatta kalmayla ilgili bir yeniden doğuş ritüeli sergilenmektedir. 

Tracey Emin; bir bakıma, düşünce akışıyla zenginleşen bir iç monolog uyarınca, bedensel yapının ne kadar ve nasıl yıpratılacağına, ileri derecede gerçekleşen bir deformasyona rağmen patetik bir hayal gücü’nün tüm heybetiyle nasıl görünür kılınacağına karar vermektedir. Nitekim, travmatik ve brutal bir figürasyon dolayımında, beden; bazen abject bir haz unsuru hâline getirilmekte ve toplumsal bağlamda kadının ayrıcalıklı konumuna ve direncine atıfta bulunmaktadır. Dolayısıyla burada, Emin’in, eleştirel tavrından gücünü alan bir hiper imge aktarımından söz edilebilir. Yenilenen bir bakış dinamiği ile, kadına özgü bir algı ve duyum ayrıcalığı üzerinden aşırılaşan tutkuların eşliğinde, sahici aşkların karmaşıklaştırdığı mahrem anlara ilişkin son derecede hasarlı bir aura yaratılmaktadır. 

Dahası; Tracey Emin’de, üretim anında beliren sıradışı kurgularla, sıkıntılı sosyal ilişkilerinin provokatif gücünü arkasına alan ve zihinsel tedirginliklerini keşfeden, dokunulabilir bir heykel yorumuna ulaşılmaktadır. Ve bu inşa sürecinde çoğu zaman, ölüm sonrası sessizliğin dinginliği ve derinliğinde, adeta yenilenen romantik bir yaşam öngörüsünün aksak ve düşsel evreni kurulmaktadır.