haz unsuruna dönüşen hasarlı ve hırpalanmış görüntüler 

Bu sergideki her resim sanki kendi travmasını yaratıyor, biyografik bağlantılarla şekillenen bir itiraf biçimini somutlaştırıyor. Travmanın ağırlığını taşıyan bu yüzeylerde, Tracey Emin’in boyayla mücadelesi, ona bir dizi hasarlı ve hırpalanmış görüntüyü -tutkuyla yoğunlaştırılan aşkı ve cinselliği tasvir edenleri- açık haz kaynaklarına dönüştürme olanağı sağlıyor.

Emin, resimlerinde genellikle ölçülü bir akıştan kaçınır; özellikle cinselleştirilmiş figürler sıklıkla bir yatak sahnesiyle çerçevelenmiş olarak görünür. Sanatçının kariyerinin hemen her aşamasında bulunan bu yıkıcı yatak imgesi, açıklık ilkesinden ödün vermeyen bir algıya dayanır. Gerçekten de, Emin’in resimlerinin hayal gücüne dayalı düzlemine hakim olan çıplak figürleri, banyo ve yatakların tekrarlayan motifleriyle birlikte, belirgin bir şekilde duygusal ve çağrışımsal bir alanı işgal eder. Yatağın tutarlı imgesi, bir banyo sahneleriyle birlikte, tekil, alışılmadık bir cinselliğin sürekli bir gösterimi olarak hizmet eder – zamanla ortaya çıkan ifşası için bir alan – veya sanatçının kendini hapsettiği bir tür mezar olarak. Bu alanda, haz uyandıran imgelerle yoğunlaştırılan fanteziler ve bireysel algı tarafından sansürlenen sıkıştırılmış üzüntüler öznel bir ağırlık kazanır. Burada özgürleştirilen ve ortaya çıkarılan her şey muhtemelen varoluşsal bir öz-analizin gücünü yansıtır. Sanatçı, tutkularını bu güçlü hayali alana hapsederek, katlandığı trajik anlara doğal bir eğilim yoluyla gerçekçi bir boyut katıyor. Açıkça, tuval üzerine bindirilen (hayalet) çıplak figürler ve duygularını yazma eylemi, önceden tasarlanmamış olaylara eşlik eden nihai bir görüntüde birleşiyor.

Bu yaklaşımda, radikal bir zihin durumunun resmin meşru işleyişinde nasıl tanımlayıcı bir fark yarattığını gözlemleyebiliriz. Duyusal yollarla birbirine bağlanan bu inşa edilmiş çerçevenin önkoşulları olarak burada ortaya çıkan imgeler ve yazılı ifadeler, şüphesiz acı dolu bir yansımayı hayata geçiriyor. Tuvalin sol tarafında, “Vücudum Ölü Hissettiği İçin Seks Yapmak İstemiyorum” başlıklı bir parçanın bulunduğu bir diptiği anımsatıyor; hasta bir zihinsel sürecin çarpıcı bir tasviri. Bir bütün olarak ele alındığında, bu resim Emin’in biyografik deneyimlerinde çelişki ve gerilim yaratan umut ve korkularının dağınıklığını ve yoğunluğunu dramatik ve tamamen gerçekçi bir şekilde tasvir ediyor. Kendi kimliğine tanıklık eden olağanüstü bir projeksiyon.