Tracey Emin’de yaşamöyküsel bir mücadele alanı hâline gelen resim olgusu, başlangıcından bu yana onu sert bir zemine sabitleyen kurtarıcı bir rol oynar. Burada, yaşamı kavrayışıyla birlikte, kural dışı ilkelere yaslanan bir şeffaflık içinde, duyumlarını öncelikli bir kudret olarak algılayan sıradışı bir sanatçıdan bahsedilmektedir. 

Aşk, tutku, acı, cinsellik, terkedilmişlik, yalnızlık ve benzeri gibi kavramlar etrafında üretilen işler, sanatçının 2021 yılında geçirdiği rahatsızlığın ardından daha yoğun bir içselliğe kavuşur. Korkularından sıyrıldığı ve özgürleştiği bir psişenin varlığında önem ve ayrıcalık kazanır. Ölüm gerçekliğiyle sert bir şekilde yüzleşen sanatçı, hayatta kalmayı başararak, bir teselli ve anlam arayışına dair sınırsız bir sorgulamaya girişmektedir. Ayrıca kendindeki ayrıksı sevgi arayışına ilişkin güçlü tutkuları her an ayakta tutmanın verdiği sonsuz hazzı da kayda geçirmektedir. 

kırmızıya bulanan karmaşa

Üslûbun kapsayıcı gücünün bir iç enerjiyle buluştuğu muğlak karmaşa diyebileceğimiz, cinselliğin başat öge olarak yer aldığı bu resimlerde, dikkat çeken şeyin bir fiziksel çürüme ve duygusal çöküntü olarak sorunsallaştığı görülür. Özellikle son resimlerde bir takım fetişist gösterenlerin, resmin haz unsurlarını harekete geçiren ve duygulara yönelik kopukluğun resmedildiği bir karmaşadır karşımızdaki. Ya da terkedilmişliğin acı veren hazzının şizoid bir yapılanmasıdır…   

Tracey Emin’in işleri, tuval üzerinde genelde kırmızının yoğun olduğu bir zeminde teşekkül etmekte; duyguların çizgisel olarak işe karıştığı bir zihin-beden uzlaşımının kendiliğinden iş gördüğü karmaşık ve katmanlı bir organizasyona dönüşmektedir. Neden-sonuç ilişkilerinde açıkça hafızayı sarsan bir diyalektiğin gözlendiği bu resimler, kuşkusuz ki gerçekçi bir bakışın ürünüdür. Tuval yüzeyine bulanan öncü bir renk ile şekilsiz bir alanda ortaya çıkan diğer renk tonları ve çizgilerle yoğunlaşan bir karmaşa içindedir. Özellikle cinsel organ etrafına boca edilen kırmızı rengin resimde yattığı hegemonik ve kadına özgü duygusal yoğunluğun, düş gücünü aşacak denli bir saldırganlığa dönüştüğü kesindir. Merkezde yer alan bu kırmızı-mavi karmaşada, travmatik olgular tek tek ifşa olmakta ve her türlü şiddetten nasibini almaktadır. Dolayısıyla Emin’in çıplak figürleri, dağınık ve perspektifi olmayan şeffaf bir yatakta iç içe geçmekte, aşkın ve tutkunun içgüdüsel yükümlülüğü altında ebediyete uzanan bir dehlizde yaşam-ölüm hesaplaşması içine girmektedir. 

Öte yandan Tracey Emin’in resimleri, sanki ölüme eşdeğer anların tasvir edildiği ama artık ölüm korkusunun yok olduğu bir dünyanın yansıtıldığı imkânsız bir ölümle kurulan empati deneyimi gibidir. Ayrıca muğlak karmaşa dediğimiz şey burada tutkuların sınırlandırılmadığı, çıkar ve bencillik kavramlarının elimine edildiği, gerçek bir rüya evreninde aşk ve cinsellik arayışının kutsandığı acımasız bir kavrayış problemidir. Belki de travmanın olduğu yerde, karmaşıklaşan görüntünün abartılarak sürekli bir şekilde kırmızıya bulandığı söylenebilir. Elbette ki Emin’in çok önemli kıldığı ve gereksinim duyduğu şey, her an aktif olan yaratıcı eylemin sürekli canlı tutulduğu ve baskın güdüleri olan bir kimliğin kendiyle giriştiği sarsıcı ve travmatik bir diyalogdur.