Ömer Uluç; bilinçdışında katmanlaşmış bir dış dünyanın denge ve değişmezlikleri arasında gidip gelen şeylerin ayrımlarını keşfeden yeni bir ilişkisel içerik modeli önermektedir.

brutal malzemelerle üretilen ikonik imge tasavvuru

Karışık tekniklerle resimlerini başkalaştıran ve heykelsi formlar üretmeye yönelen Ömer Uluç, kendini yaratıcı bir yolculuğun en özgürlükçü aşamasında hissetmiştir muhtemelen. Özellikle 2000’li yılların başına ait üç boyutlu ve deneysel işlerinde, henüz organ hâline gelememiş uzantılar ve amorf bedenleri, saldırgan bükülmeler vasıtasıyla ortaya çıkan hassas ifadesel yansımalar olarak değerlendirir. Giderek ikonikleşen bu nesne-imgeler, Uluç’un sarkastik betimleme gücünün ne denli enerjik, insana ve geleceğe ilişkin birbiriyle kesişen kodlarla örülü olduğunu de göstermektedir.

Keza; Uluç’un sürekli tekrar eden sarmal yapısıyla plastik-metal boruların her an devinim hâlinde olduğu ve onu çeşitleyen her kıvrımın da sistematik bir psişenin öncülüğünde şekil aldığı gözlenir. Esasında, bu imge üretiminde vurgulanmak istenen şey, yaratıcı içeriğin ve içkin ifadenin nasıl biçimleneceği, ayrıca bunun sorunsallaştırılmasıyla ilgili söz konusu bilinçdışı müdahalelerin katmanlara nasıl yansıyacağıdır. Burada brutal malzemelerle üretilen bu ikonik imge tasavvuruna eklemlenen, insan ve yaşam ile girişilen karmaşık diyalog sonucu ortaya çıkan ilişkisel hassasiyetlerle yüklü bir düzen yaratılmaktadır. Dolayısıyla bu içerik ve içkin ifadesel niteliklerin belirleyicisi olan sonsuz bir döngünün varlığı da, bu insan ötesi imgelere yansıyan ve kuvvetle hissedilen, ötekileşmiş ya da farklı olana atıflı bir üretim anlayışına işaret etmektedir. 

Sınırda biçimlenen gergin veya aşırı imgelerin ifadesel durumları, sanatçının kendi ruhsal zamanına ve anlık içsel ara boşluklara dayalı olarak gelişen şeylerdir. Bunlar ayrıca Uluç’un kendi karakterine tanıklık eden şizoid bir hizalanmanın ürünüdür belki de. Burada eşzamanlı olarak gelişen, imge biçimlerden kastedilen şey, hiç kuşkusuz ki birbirini tetikleyen paradoksal sapmalarla yüklü bir örüntünün bu özel psikolojik akıştan beslendiği gerçeğidir. Ve ayrıca bu özel ifadesel sınırların, biçimi bozan bu çapraz türbülanstan nasibini aldığı aldığı ve esas imge düzenini belirlediği söylenebilir.

Nesne-imgenin enerjik ve dinamik duruşu üzerinden ortaya çıkan bu biçimsel dil vurgusu, aslında tüm yüzeyi kuşatan bir çatışmanın ya da malzemeyle girişilen hesaplaşmanın karmaşık bir sonucudur. Bu nedenle; Uluç’un ardışık bir şekilde ürettiği, aksak uzuvlarıyla dikkat çeken heykelsi formların, esasında sentezci bir dünya kavrayışının temsili ögelerine atıflı görünen bir imge tasavvurundan beslendiği söylenebilir. Ve bu imgeler, boşlukta bulunduğu ortamı provoke eden, gelecekteki zamanı da içine alan bir öngörünün tuhaf içsel yaratıklarıdır. Bir öteki tasavvuru hâlinde estetize olamayan ve girift bir yapılanmanın son görüntüsünü oluştururlar.