Ömer Uluç; aykırı ama tutarlı bir düzlemde, karmaşanın biçime dönüştüğü brutal malzemeyle kırılgan bir dünya algısını şekillendirmektedir. üst üste kıvrılan ve genleşen sıradan malzemenin yarattığı olanaklarla, şekilsiz hizalanmalar oluşturmakta, bu nesne-heykellere kimlik atfederek direnç kazandırmaktadır. Aslında burada, saf bir aura, güçlü bir ihlâl psikolojisi tarafından manipüle edilmektedir. Sıradan malzemelerle abject ve enerjik bir takım varlıklar/yaratıklar ve zamandışı canavarlar, zihinden ayıklanarak absürd bir biçimde görünür kılınmaktadır.

Ömer Uluç’un sanatının tüm evrelerinde ortaya çıkan, geçmişten gelerek şimdiki zamanı niteleyen ve hızla çoğalan melez imgeler, kolektif bir nitelik ve yoğunluk içindedir. İstanbul Modern’de düzenlenen Ömer Uluç: Ufuk Çizgisinden Öteye / Beyond to Horizon adlı retrospektif sergide de açıkca görüleceği üzere, sanatçının tuvalden heykelsi formlara ve yerleştirmelere kadar uzanan özgün deneysel üretim süreci, bu tür bir saptamayı mümkün kılmaktadır. (1)

paradoksal bir konumlandırma arayışı

Ömer Uluç’un sanatı; durmaksızın çeşitlenen bir imge arayışının, tam olarak açıklanamayan nedenselliklerle yüklü ve bilinçdışına yön veren psikolojik unsurların ikâme edildiği geniş bir alana sahiptir. Uluç; bu imgelemin karmaşık boşluğunda, ayrıksı hatlara yönelerek yeni keşifler yapmakta ve marjinal bir konumda kendi varoluş gerçekliğini sorgulamaktadır. Nitekim; ayırt edilebilir soyut-figüratif bir zihinsel organizasyona dönüşen bu imge üretimi; birbirinden bağımsız nesne, insan ve hayvan figürleriyle şekilsiz içsel kütlelerden oluşan değişken, bağımsız ve anlamı reddeden bir yapılanma içindedir. Ayrıca; imgeleri, anlam dışı bir kodlamayla öne çıkaran ve hiyerarşik olmayan bir konumlandırma psikolojisinin eşliğinde gelişen bir eklemlenmeden de söz edilebilir burada. Çoğu zaman tuvalden dışarıya sarkan, çok parçalı ayrıksı unsurların kışkırtıcı bağlantılarıyla kurulan; biyolojik, psikolojik, mantıksal ve aynı zamanda gerçeküstücü niteliklerin belirlediği bu düzlem, dokunsal bir duyumsamayı öneren paradoksal bir konum bildirimi içindedir. Burada her imge, ruhsal bir bakış alanının denetim ve kontrolünde gelişen, keskin bir algıyla yakalanabilen ve keşfedici deneyimlere açık devingen birer enerji kütlesine dönüşmektedir. 

Bu kapsamda; halat, hortum, metal ya da plastik boru gibi sıradışı nesneler, dönüştürülmüş ikonik duruşlara sahip, estetik bir ürün-sonuç olarak karşımıza çıkarılmaktadır. Bir ilişkisel ağın göstergesel beyanına dönüşen bu yaratıcı eylemde; özellikle nesnelerin yüklendikleri içerik ve maruz kaldıkları aşırı biçimlendirme itibariyle taşıdıkları öneme vurgu yapılmaktadır. Söz konusu imge-nesneler; tuval yüzeyinde konumlanan bir bebeğe, kedi ve köpek figürüne ya da bir cine dönüşerek, kültürel yapıyla ilişkili ironik göndermelerde bulunmaktadır. Nihayetinde Uluç; bilinçdışında düğümlenmiş, katmanlaşmış ve ayrımlarının keşfedilmesini talep eden bu formlarla, dış dünyanın denge ve değişmezlikleri arasında gidip gelen yeni bir ilişkisel içerik modeli önermektedir.