Ömer Uluç, resmini ortaya çıkaran oluş esprisini psiko-dinamik bir yapılanma unsuru hâline getirir. Özellikle karalama ritüelinden türeyen desenler, giderek yabansı portre ve figüre dönüşen yapıları sorunsallaştırır. Aslında Uluç; yalın ve basit görünen tasarımı önce karmaşaya sürükleyen ve hemen ardından onu çözümlemeye odaklanan bir davranış içindedir. Dolayısıyla burada, örgütlü bir karmaşadan bahsetmek daha yerindedir. Uluç, ısrarlı bir şekilde konusuzluğa atıflı bir resim düşüncesinin salt resimsel unsurlarla nasıl mümkün kılınabileceğini örneklemektedir. Her tuvalinde yaşanan bu başkalaştırıcı eylem, yepyeni bir içerikle buluşma deneyimine de dönüşmektedir ayrıca. Ömer Uluç resminde işlev yüklenen biçimsel unsurlar; bir nevi kendiliğindenlik esasına göre resim yüzeyinde konumlanmakta ve dolaşım özgürlüğüne sahip bir şekilde resim yüzeyini ihlâl etmektedir. Öyle ki, çağdaş sanatla uzlaştırılan bir ifade düzeyi ve kalitenin korunduğu bu özel alan, giderek malzeme estetiğiyle kurulan, sürpriz gelişmelere açık, ilginç ve oyunsu bir çözümü de kendine dayatmaktadır.