Marcel Dzama; nihilist, eklektik ve sıradışı bağlatılarlarla şekillenen bir özgün ifade tarzıyla, uzay-zamanın çöktüğü karnavalesk bir âlemi, etkili bir şekilde tasarlamaktadır. O yüzden de resim mesElesini; sanki, mekanik ve melez hayalet figürleri, dağınık ve eşzamanlı bir şekilde kullanan, yoğun yapıntısal bir eylem alanı ya da yüzey olarak görmektedir. Sıradışı-absurd bağlantılarla tuhaf gerçeklikleri kuralsız bir görsellik içinde anlatırken, özellikle çocukluk çağının dikkatsiz, bencil ve travmatik deneyimlerine, hassas dünyaları paramparça olmuş yaralı bilinçlere odaklanmaktadır.

Marcel Dzama, insan ve hayvan figürleri ile  bitki desenlerinden oluşan, hayali melez imgeleri içeren resimleriyle tanınır. Bu çalışmalar; açık bir şekilde, popüler kültür ürünlerine; kara film estetiğine, Dadacı bir ruh ile Gerçeküstücülere özenen biçimsel atıflarla şekillenir. Masumiyet öngörüleriyle kurulmuş karanlık ve nihilist dünyadır aslında bu. Ve yakından incelendiğinde yakıcı bir gerçekçilik içindedir. Kitsch’e sürüklenen, çizgi roman estetiğinden gelen efektler ve dokuların öne çıktığı bu fantastik dramaya, melez figürler sökün edebilmekte, söz gelimi timsah başlı figürler insana dönüşebilmektedir. (1)

fantastik yaratıklarla istilâ edilmiş çılgın bir âlem

Marcel Dzama’nın sanat pratiğini oluşturan temel imgelem, ilk gençlik döneminin yaşantı biçimi ve kültüründen beslenir. (2) Uzak ve ıssız bir alanda duyumsanan yalıtım hissi ve mesafe duygusu bu çalışmalara doğrudan yansır. Oluşan figür-imge yapılanması, giderek zamanın ötesinde yaşanan, kopuk ve gerçek-dışı bir hayal gücünün ürünü olarak karşımıza çıkar. Başlangıçta yerel dinamikleri belirgin olan bu söylem, artık manipülatif karaktere evrilen mitik bir hikâyeler bütününe dönüşmüş durumdadır. Böylece; gündelik hayatı, toplumsal ve siyasi olayları, kendiliğinden akışla biçimlenen bir sahne kurgusunda beliren ve fantastik yaratıklarla istilâ edilmiş çılgın bir âleme çeviren görsel dille yazılmış hikâyeler hızla çoğalır. 

Marcel Dzama, ısrarlı bir şekilde, akıl dışı, hayali ve absurd veya tekinsiz bir evreni tasvir ederken, özellikle Francis Picabia’nın görsel mirasına ve geliştirdiği saydam ve geçişli yüzey-doku anlayışına atıfta bulunur. Odak noktası, deyim yerindeyse melankolik bir zihin ve onun tekrar eden düş ve düşünceleridir. Yakın tarihte yaşanan belirli olaylar üzerinden neredeyse kolektif bir bilinçdışını aralamakta, döngüsel bir ritimle yinelenen ve tarihsel anlatıları hicveden bir yaklaşım içine girmektedir. Savaş, sömürü ve istismar gibi tehlike ve zaaflara ilişkin kurgulanan bu ortamda, güncel siyasi gelişmelere kadar uzanan bir bakış zenginliği söz konusudur. Öte yandan; kıyamet gününü çağrıştıran bu yabansı ve isyankâr, abartılı düşsel sahneler, belirsiz bir zaman ve mekânın dışında var olan, rahatsız edici olduğu kadar gülünç ve kaba görünen bu imgelem, ideolojik bildirimlerle iç içe sunulan bir şiddeti de adeta kutsar.