Royal Academy of Arts salonlarında düzenlenen The Histories, tarihsel referanslarla biçimlenen katmanlı bir gösterim anlayışına sahip. Adeta, görünmez kılınan siyah bedenlerin anıtlaştırıldığı bu abartılı yaklaşım, alıntılar ve mecazlarla şekillenmiş, ayrıntılı iç-mekân düzenlemeleriyle kurulmuş bir modern zaman tasavvuru sanki. Ya da, on bir ayrı oda ve temadan oluşan bir planlamayla, tarihsel resim türünün güncellendiği ve içerik yapılanmasının ters yüz edildiği büyük bir bir dramatik kurgu. Burada geliştirilen tarihsel resim parodisi de aslında; politik bir bakışla ötekileştirilen siyah insanların gündelik hayatına ve taşıyıp getirdiği kültür mirasına yapılan göndermelerle yüklü.

Hikâyeleştirilmiş bir bakışla ırk, cinsiyet, kimlik ve göç hikâyelerini gündelik hayata uyarlayan tuhaf, komik ya da trajik tasvir yaklaşımları son dönemde gündemi meşgul ediyor. Siyah Amerikalıların sıradan yaşamını bir gösteri alanına dönüştüren Kerry James Marshall da; bu kapsamda, geliştirdiği etkili resim anlayışıyla, yoğun ve akıcı bir sahneleme düşüncesini karşımıza çıkarıyor. Yer yer mizahla beslenen ağır bir eleştiriyle resimlerini bütünleyen sanatçı, Londra’da düzenlenen The Histories adlı son sergisinde dikkat çekici bir performansı içinde.

Royal Academy of Arts salonlarında düzenlenen The Histories, tarihsel referanslarla biçimlenen katmanlı bir gösterim anlayışına sahip. Adeta, görünmez kılınan siyah bedenlerin anıtlaştırıldığı bu abartılı yaklaşım, alıntılar ve mecazlarla şekillenmiş, ayrıntılı iç-mekân düzenlemeleriyle kurulmuş bir modern zaman tasavvuru sanki. Ya da, on bir ayrı oda ve temadan oluşan bir planlamayla, tarihsel resim türünün güncellendiği ve içerik yapılanmasının ters yüz edildiği büyük bir bir dramatik kurgu. Burada geliştirilen tarihsel resim parodisi de aslında; politik bir bakışla ötekileştirilen siyah insanların gündelik hayatına ve taşıyıp getirdiği kültür mirasına yapılan göndermelerle yüklü. 

Ayrıca modern yaşama, zamana ve mekânlara uyarlanmış bu resimler, mimetik ve gözlemci bir tavrı öne çıkaran ayrıntılarla, gerçekçi olduğu kadar kurmaca bir niteliğe de dayanarak ayakta duruyor. Marshall’ın geliştirdiği siyah figür/imge düzeni ya da retoriği ile zaten, Afrika kültürünün kökenlerini, sömürgeleşme yazgısının tarihini irdeleyen çelişkili ve çatışmalı bir sürecin ya da sömürgeleşme yazgısının adeta törensel film sahnelerine dönüşmüş hâli gibi. Öte yandan iktidar mücadeleleri ile şekillenen, din ve ideolojilerin dayatıldığı, büyük tarihsel kompozisyon türünün de devam ettirildiği bu resimleri; Winslow Homer, Velazquez, Jacques-Louis David, Ingres, Edouard Manet ve Georges Seurat gibi sanatçılardan yapılan açık biçimsel atıflarla güncellenen, mikro-politik bir söylem alanı olarak nitelemek de mümkün.