Kültürel ve toplumsal dinamikler ile tarihsel köken ve geçmiş bağlantılarını yeniden vurgulayan Marshall, bu yönüyle resmi ve zamanı, içerik yüküyle bükerek, yeni, sürekli ve keyifli bir akışla sıradışı bir boyut olarak karşımıza çıkarmaktadır. Dolayısıyla bu tasvir, dokunaklı bir eleştirel dil üzerinden izleyiciyi sarsmakta, ayrıntıcı ve gözlemci bir tavrın ulaştığı ironiyi yakıcı ve sert bir düzeye taşımaktadır. Sözgelimi, neredeyse her figürün duruşuna ya da yüzüne yansıyan boş, kaygılı ve huzursuz ifadeye karşın; bedeninin kendi özel alanında sergilediği keyfiyet, buna benzer pek çok çelişkinin biyopolitik arka planını göstermesi bakımından son derece manidardır.

resmi ve zamanı büken bir içerik  

Kerry James Marshall’ın resimlerinin karakterini belirleyen mizah, dikkat edilirse siyahi insanların farklı tasvir biçimleriyle açığa çıkarılan absürt durumlar, kuşkulu ve kopuk bağlantılarla ilişkilidir. Yoğun duygusal bir düzlemde, geleneksel temsil anlaşının tüm imkânlarını kullanarak, derin ve karanlık bir gerçekçiliğe ulaştığı anda mizahın doğallaştırıcı ve hafifletici etkisine ihtiyaç duyar. Böyle bir ortamda karmaşık ve abartılı kurgular aracılığıyla, siyah kimliği ve kültürü; cinsiyet, ırk ve eşit haklar bağlamında değerlendirmek ister. Dahası, uyarıcı vurgularla gerçekleşen bu resimleme pratiği, doğal akışından hızla sapar, deyim yerindeyse bir özgürleştirme deneyimine dönüşerek, görsel kültür tarihine eklemlenen özel, etkili ve dokunaklı bu görüntüleri karşımıza çıkarır.  

Ayrıca imge çeşitliliği içinde yapılanan bu resimleme, yazı ve transfer edilmiş fotografik görüntülerin desteğiyle, eşzamanlı ve parçalı yapısal bağlantılar üzerinden farklı bir estetik algıyı öneren bir indirgeme içinde aykırı bir çözüme ulaşılır. Burada, titiz ve doğrudan aktarımın her durumda evrildiği karanlık boyut ise, adeta bir gölgeleme tekniğinin ürünü olup, mecazen siyahlarla dolu bir panoramanın trajik yalnızlığına işaret eder. Dolayısıyla Marshall’ın bu çabası, bir kültüre bağlılığın ve onu sürekli kılmanın ya da yaşatmanın erdemine yapılan vurgularla doludur. Ve insan hikâyeleri üzerinden anlam ve gerçeklik kazanan istisnai bir hâl olarak nitelenebilir.

Kültürel ve toplumsal dinamikler ile tarihsel köken ve geçmiş bağlantılarını yeniden vurgulayan Marshall, bu yönüyle resmi ve zamanı, içerik yüküyle bükerek, yeni, sürekli ve keyifli bir akışla sıradışı bir boyut olarak karşımıza çıkarmaktadır. Dolayısıyla bu tasvir, dokunaklı bir eleştirel dil üzerinden izleyiciyi sarsmakta, ayrıntıcı ve gözlemci bir tavrın ulaştığı ironiyi yakıcı ve sert bir düzeye taşımaktadır. Sözgelimi, neredeyse her figürün duruşuna ya da yüzüne yansıyan boş, kaygılı ve huzursuz ifadeye karşın; bedeninin kendi özel alanında sergilediği keyfiyet, buna benzer pek çok çelişkinin biyopolitik arka planını göstermesi bakımından son derece manidardır. Marshall o yüzden, ötekileştirilmiş bir yaşamın ürettiği kültür ile taşıyıp getirdiği travmalarla beslenen sarsıcı bir tarihin tüm anlam olasılıklarını, adeta rahatsız edici bir alaysama içinde ele almaya devam etmektedir.