The HIstorIes hiç kuşkusuz ki; siyahilerin sıkıntılı tarihiyle uyuşmayan huzurlu ve pitoresk gündelik dünyanın ısrarla ve sınırsız bir yeşil evrenle birlikte kurgulandığı, kırılgan ve duygusal bir atmosferin olabildiğince normalleştirildiği metaforik bir düşünsel tasarımdır. Ve bu anlatı düzeni, başat figürler ile gerçekleştirilen kapsamlı, hassas ama o ölçüde de estetize duruşu yansıtır. Dolayısıyla sergilenen bu resimler; sanatsal kimlik veya entelektüel değerlerden yoksun kalan siyahi topluluğun, tarihsel süreçte dışlanan bir kitlenin simüle edilmiş hikâyelerinden oluşur.

the histories: provokatif bir estetize duruş 

Marshall’ın, The Histories’de sergilenen pek çok resimde kurgusal kimliklere sahip, sanat tarihinden alınan referanslarla biçimlenen figürlerin cazibeli ve lirik çağrışımlar içinde konumlanışı, ısrarlı bir şekilde giriştiği mükemmel dil arayışının açık bir göstergesidir. Beyaz figürün ısrarla merkezde tutulduğu Batılı bakışı dışlayan sanatçı, dinamik bir imge akışı içinde sadece siyah figürlerin mevcut olduğu bir zihinsel ilişkiler ağını inşa eder. Bu sayede, kültürel gerilim hatlarını eleştiren ve mecazen irdeleyen ihtişamlı kompozisyonları üretir. Ayrıksı bir temsil ve tanzim anlayışının canlı ve enerjik tablolara dönüşmüş hâlleridir bunlar aslında. Bellekten imgeye akan, ütopik rüya atmosferini anımsatan, sıcak sahnelerle doludur; umutla beslenen, karmaşık ve katmanlı bir psişeye dayalı bir varoluş düzlemidir. O yüzden, Marshall’ın yaptığı şey, günümüz sanatında bile tam olarak dile getirilemeyen ırksal öncelikle ve müze köşelerini tutan statükoyla nasıl baş edileceğini örnekleyen, provokatif ve ustalıklı bir düşünme deneyimidir. 

The Histories hiç kuşkusuz ki; siyahilerin sıkıntılı tarihiyle uyuşmayan huzurlu ve pitoresk gündelik dünyanın ısrarla ve sınırsız bir yeşil evrenle birlikte kurgulandığı, kırılgan ve duygusal bir atmosferin olabildiğince normalleştirildiği metaforik bir düşünsel tasarımdır. Ve bu anlatı düzeni, başat figürler ile gerçekleştirilen kapsamlı, hassas ama o ölçüde de estetize duruşu yansıtır. Dolayısıyla sergilenen bu resimler; sanatsal kimlik veya entelektüel değerlerden yoksun kalan siyahi topluluğun, tarihsel süreçte dışlanan bir kitlenin simüle edilmiş hikâyelerinden oluşur. (2)

Tam anlamıyla, ırksal bir hakikatin etrafında çevrelenen bu hikâyeler, travmatize edilmeden gerçek ile kurmaca arasında kurulan güçlü bir bağla ifşa edilir. O yüzden. belki de Marshall’ın simsiyah resimleri üretirken hissettiği şeyler ayrıca önemlidir. Öteki hâle gelen figürlere aidiyet kazandırmak ve bastırılmış, kayıp bir kolektif kimliği tekrar sanatın güncel ritüellerine dahil etmek, bu siyah evrende onu resim yapmaya iten en önemli husustur artık…