the reward: güncel patolojinin sahnesi

Jack O’Brien, Volent’i takip eden süreçte, kapalı çift nesne düzenekleri kurmaya, yeni ilişkisel durumları tesis ederek erotik dürtülerle alâkalı enerjik durumları sabitlemeye özen gösterir. Bu nedenle nesneleri eğip büker, kılıflayarak radikal bir değişime ve ilişkiye zorlar. “Güncel patolojinin sahnesi” olarak nitelediği ve The Reward adını verdiği son sergisiyle; nesnelerin kültürel anlamını, ağırlığını ve/veya hastalıklı çağrışımlarını iptal eder. [2] Fantastik bir yaklaşımla işlenmiş bir erotizmin, sessizce tüm bedeni sardığı düzenlemeleri, duyumlar ötesi bir bakışın örnekleri olarak sunar. 

Bu bakımdan bir düzenlemeler toplamı olan The Reward; nesnelerle kurulan gerilimli ve gizemli birleşimlerin peşinde şekillenen ilginç bir sergidir. Burada öne çıkan ve boşlukta asılı duran iki büyük metal spiral merdiven, özenle kılıflanarak belirsizliğe sürüklenmiş, işlevini yitirmiş farklı ve somut birer gösteren olarak yeni anlamlar yüklenmiştir. Tahmin edilebileceği üzere Jack O’Brien; anıtsal bir görünüme kavuşturduğu bu iki hayalet merdivenin eskime, aşınma ya da hurdaya ayrılma hikâyelerinden ziyade, sıradışı nitelikleriyle bağlantılı anlam olasılıklarıyla ilgilenmektedir. Ve bu bakış ayrıcalığıyla, düzenlemenin estetik açıdan daha zarif görünmesini, hatta steril ve saf bir görselliğe ulaşmasını sağlamakta; boşlukta salınan, mekâna göre biçimlenmiş düzenlemelerle bağımsız ve zamansız bu nesneleri karşımıza çıkarmaktadır. 

Dikkat edilirse; bu uzamda, kaplanan ya da kısıtlanan nesne-bedenler birbirini tamamlayan, cinsel çağrışımlarla yüklü, ritmik, soyut ve disiplinli bir birliktelik içindedir. Jack O’Brien tam da bu noktada; nesne ilişkilerinden duyulan, gerilim ve soğukluğun neden olduğu bir mesafeli algıyla, paketlenmiş bu heykelsi düzenekleri, parodik bir tanımlama üzerinden iyice bireysel alana çeker, açık bir anlamlandırma deneyiminden epeyce sapar. Dahası; nesneleri, tarihsel, kültürel ve siyasal hafızanın temsilinde kışkırtıcı temel unsurlardan biri olarak niteleyen Jack O’Brien, distopik uyarımlar eşliğinde gerçekleşen bu tuhaf, geçişli, değişken ve tahrik edici biçimleme organizasyonunda, onları adeta gizleyerek yok eder…