Fotoğraf ile resim arasındaki sınırları sorgulayan; hafıza, gerçeklik ve temsil kavramları üzerinden bu ilişkiyi yeniden değerlendiren Gerhard Richter’in sanatı; doğal olarak güçlü bir dönüştürücü bakışın ürünüdür. Aslında; hatırlama ve unutmanın dinamik ilişkisine odaklanan bu yaklaşım, fotoğraf ile aktarılan anlatımcı bir derinlik yerine, onu yaratıcı bir plastik deneyimin konusu hâline getirir. Dil değişimine maruz bırakır. Kavramsal bir boyuta sürükler. O yüzden fotografik görüntünün zaman içinde boyasal müdahaleler ile biçimlenen bir resme evrilmesi, söz konusu temsil ve dil değişimi sürecinde, görünür olanın gerçekliğini ve zamansal izlerini yok eden bir bağımsızlaştırma girişimi olarak önem kazanır. Buna neden olan biçimleme iradesi, yüzyıl değişimine ulaşan süreçte yaşanan düşünsel ve duygusal gelgitlerle, temsil meselesine bakışın özel ve özgün sonuçlarını ortaya çıkarır. Kimi kez de, yalın gerçekliğini her durumda koruyan Birkenau resimlerinde açıkça görülen radikal bir sertliğe izin verir.