Gerhard RIchter’in Holokost ile yüzleştiği bu ayrıcalıklı soyutlamalar, Nazi imha kamplarında çekilmiş fotoğraf karelerinden yola çıkılarak, sanki yok oluşun geçtiği eşikleri ve sesleri duyumsatan travma anlarını bugüne taşır. Ayrıca burada, kolektif bilinçdışının bir arketipi olarak hafızalarda yer eden görüntülerin imgesel dönüşümüyle, savrulan figürlerin birbirlerine karıştığı bir çıplak hayat seremonisini sessizce ve derinden görselleştirir. 

belleği karartan imgesiz resimler

Birkenau Resimleri, bir soykırımının yok ettiği bedenleri, adeta resim yüzeylerinden söküp çıkaran esaslı bir deneyimin ürünüdür. Burada, gizemli bir şekilde, bir yok oluş olgusuna düğümlenen gerçeklik, katmanlaşmış dinamik bir yüzey-doku sürekliliğinde somutlaşarak, topluca tutulan bir yasın metaforu hâline getirilmektedir. Dolayısıyla bu resimlerin, dönüştürülmüş bir yıkım görselliğine rağmen, ölümü ortadan kaldıran bir aura yaydığı son derece açıktır. 

Gerhard Richter’in Holokost ile yüzleştiği bu ayrıcalıklı soyutlamalar, Nazi imha kamplarında çekilmiş fotoğraf karelerinden yola çıkılarak, sanki yok oluşun geçtiği eşikleri ve sesleri duyumsatan travma anlarını bugüne taşır. Ayrıca burada, kolektif bilinçdışının bir arketipi olarak hafızalarda yer eden görüntülerin imgesel dönüşümüyle, savrulan figürlerin birbirlerine karıştığı bir çıplak hayat seremonisini sessizce ve derinden görselleştirir. 

Karmaşık ve sıkışık zeminlerde bir sıyırma aygıtı ile girişilen bu psikolojik kazılar; aslında, bir yandan zihinde yaşanan çatışmaların da bir tezahürü, diğer yandan da ortak hafızadan taşan izlerin ya da görüntülerin üzerinin kapatılarak yeniden kurulduğu bir tarih ve hakikat dizilimidir. Dolayısıyla oluşturulan her yüzey, imgelem gücünün bağımsız değişkenleriyle kolektif hafızanın ve yakıcı gerçekliklerin sorunsallaştırıldığı provokatif ve deneysel bir alandır. Ve burada, Richter’in önü alınamaz bir motivasyonla şekillenen tutkulu merak ve özgürlük talebinin, dinamik ve değişken soyutlamalarla tam karşılığı verilmektedir.