Nesnel ya da görünür olanı gizleyen veya yok eden bu yapıntı alanı, hiç kuşkusuz Gerhard Richter’in mesafeli bakışının soyut karmaşık boşlukla araştırdığı olasılıklar üzerinde güçlü renk vurgularıyla çeşitlenmektedir. Özellikle maddi unsurların tekinsiz konumları ve gerilimli ilişkileri üzerine kurulan salt soyut bir kavrayış ve duyumun ürünüdür. Bellek ve düşünce izlerinin yoğunluğunu yansıtan enerjik bir alan olarak resimsel olana öykünen bu plastiğin, dolayımsız bir şekilde, konusuz soyut bir akışa dönüşerek çoğalması önemlidir. Kazınmış yüzeyde salt resme, soyut bir kavramsal uzama ulaşma süreci, aslında mevcut ve sürekli belirsizliğe eşlik etmektedir.

1980’li yıllarla birlikte, hazır görüntü potansiyelini farklı yöntemlerle Fotogerçekçilik perspektifinden bağımsız bir şekilde ele alan ve yeni bir üretim alanı olarak geliştiren yaklaşımlar dikkat çekici bir biçimde çoğalır. Warhol ve Rauschenberg ile başlayan süreç, Richter, Polke ve Sherman gibi sanatçılarla devinim kazanır. Kişisel ve toplumsal bellek ve temsil tartışmaları üzerinden işlev ve anlam yüklenen çok sayıda çalışma ortaya çıkarılır. Bu kapsamda özellikle Gerhard Richter ile fotoğraf görselliği arasında duyumsanan gerilimli ilişki, tedirgin edici görüntülerin bulanıklaştırılarak resimsel etkiyle buluşturulmasıyla sonuçlanır. Sanatçı, boyanmış bir görüntü hadisesi olarak fotoğrafın manipüle edildiği resimleriyle, fotoğrafın kaydetme işlevini adeta gasp eder, resme dönüştürerek tarihsel bilinci canlı tutmayı ve somutlaştırmayı dener. (1)

Gerhard Richter, aslında sanat yaklaşımını, algı farklılıkları üzerinden başkalaşan ve sınır ihlâlleriyle biçimlenen bir üretim anlayışı üzerine kurar. Geleneksel estetik normlara uygun bir üretimden sakınan sanatçı, giriştiği müdahaleci tavırla, bağlantıları kopuk görünen ve deneysel olanı araştıran bir ortamda bulur kendini. Baştan beri duyumsanan bu değişim iradesi, modern sanatla çatışmalı bir dil üzerinden gerçekçi anlatılardan ayrışır ve uzaklaşır. Bu durum; yani kaynağını teşkil eden fotografik görüntünün imhası ve yeniden inşası, duygusal yüklerinden arınan, mesafeli bir şekilde kişiselleşen bir yörüngede gerçekleşir. Böylece ulaştığı görselliği yeni bir tarihsel bağlama çeken sanatçı, resmin anlatımcı niteliğini, duygu derinliği olasılıklarını açıkça terk eder. Rahatsız edici kişisel tarih verilerini, kitlesel ve evrensel dramın etkilerini bu kurmaca üzerinden silikleştirmeye çalışır. Daha rahatsız edici bir hâle getirilen soyut görüntü, fazlasıyla ona ait ve/fakat tümüyle onunla ilişkili değildir artık. Açıkça görüleceği üzere Richter, entelektüel bir müdahale ile hem kendi resim anlayışını kurmakta, hem de ontolojik bağlamda yeni bir dil ve temsil deneyiminin eşiğine sürüklenmektedir. Bulanıklaştırılmış bir resim yüzeyinin tanzim edilmesi, sonuçta modern sanatın soyutlama deneyimlerinin uzağında gerçekleşen farklı bir pratiktir. Ve kavramsal bir açılımla biçimlenen deformasyon ve dışavurum yönelimlerinin yeni bir evresidir hiç kuşkusuz.