sıyırma aletiYLE yüzeyi alt üst eden Gerhard RIchter’in giriştiği bu biçim bozma eylemiyle, esas gerçeğe odaklı bir görme edimini çok güçlü bir hissediş pratiğiyle buluşturduğu, bütüncül bir estetik kıvam yakaladığı da rahatlıkla ileri sürülebilir. Böylece, kimi zaman ıslak, kimi zaman kurumuş olan boya yüzeyindeki sıyırma işlemi, derinlerde boşluk bırakmakta, tahribat yaratmaktadır. Yüzeyde yaşanan bu radikal eylem; sonuçta, travmaların bastırıldığı, sorgulandığı ve/veya analiz edildiği bir işleve kavuşturulmuştur.

sıradan ve içsel bir gösterge olarak tahribat  

Aynı zamanda bir savaş aygıtı gibi kullanılan sıyırma aleti ile yüzeyi alt üst eden Gerhard Richter’in giriştiği bu biçim bozma eylemiyle, esas gerçeğe odaklı bir görme edimini çok güçlü bir hissediş pratiğiyle buluşturduğu, bütüncül bir estetik kıvam yakaladığı da rahatlıkla ileri sürülebilir. Böylece, kimi zaman ıslak, kimi zaman kurumuş olan boya yüzeyindeki sıyırma işlemi, derinlerde boşluk bırakmakta, tahribat yaratmaktadır. Yüzeyde yaşanan bu radikal eylem; sonuçta, travmaların bastırıldığı, sorgulandığı ve/veya analiz edildiği bir işleve kavuşturulmuştur. 

Dolayısıyla böyle bir ortamda biçimlenen kişisel ve tarihsel gerçekliklerin dayanak oluşturduğu bu sürekli ve organize imgelem, temsil ettiği yaratıcı ve sarsıcı duyumsamaların hangi koşulda yeni bir ifade düzlemine dönüşeceğine dair bir arayış içindedir. Sanki; güçlü bir dürtüyle kazınan yüzeylerin duygulanımın tamamlayıcı bir unsuru hâline nasıl geldiğini ve yüzeydeki saf geçirgenliğin nasıl mutlak bir özgürlük alanı yarattığını araştırmaktadır. Richter’in referans aldığı travmalar da zaten farklı zaman ve boyutları içeren yoğunluğuyla bu derin araştırmaya kaynak oluşturur. Bu doğrultuda oluşturulan muğlak ve karmaşık yüzeylere sahip soyutlamalar, aslında gerçekliği yersizyurdsuzlaştıran bir akış rotasını takip eder. Adeta, gerçeğin zaman ve mekânla bağlantısını keserek mevcut travmanın etkisini bastırmaya çalışır. Gerçeklikle olan duygusal bağlantılarına müdahale ederek, birbirleriyle çatışan yeni kırılma noktaları yaratır. O yüzden bu şekilde oluşan her resim, yaratıcı varsayımlarla silinen ve tesadüfi oluşumlarla biçimlenen bir çeviri ve müzakere sahası olarak tanımlanabilir. 

Ayrıca, içsel bir menzilin karşılığı olan yoğun ama görünmeyen belirsizliklere ulaşma çabası, aslında bu resimlerdeki sahici istikrarı korur. Burada; sıyrılan boyalarla, deyim yerindeyse ruhun kirlerinden arındığı bir yüzeyin başlı başına bir egemen olduğu deneysel bir alan yaratılırken, Richter’in de kendi gerçekliğini inşa eden psikolojik bir deneyim içinde olduğunu anlamak mümkündür.