Fotoğraf ile resim arasındaki sınırları sorgulayan; hafıza, gerçeklik ve temsil kavramları üzerinden bu ilişkiyi yeniden değerlendiren Rıchter’in sanatı; doğal olarak güçlü bir dönüştürücü bakışın ürünüdür. Aslında; hatırlama ve unutmanın dinamik ilişkisine odaklanan bu yaklaşım, fotoğraf ile aktarılan anlatımcı bir derinlik yerine, onu yaratıcı bir plastik deneyimin konusu hâline getirir. Kavramsal bir boyuta sürükler. O yüzden fotografik görüntünün zaman içinde boyasal müdahaleler ile biçimlenen bir resme evrilmesi, söz konusu temsil ve dil değişimi sürecinde, görünür olanın gerçekliğini ve zamansal izlerini yok eden bir bağımsızlaştırma girişimi olarak önem kazanır.

fotoğrafın plastik potansiyeline müdahale 

Gerhard Richter, sanat yaşamının büyük bir bölümünde fotoğraf ile resmin birbirini geliştiren karmaşık ilişkisi üzerine odaklanır. Görsel bir dinamik olarak fotoğrafın plastik potansiyelini çekici bulan sanatçı, aslında dolayımsız ve anlatımcı bu temsilden rahatsızlık duyar. Özellikle, hafıza temsili meselesini sorunsallaştırarak, mevcut görüntüleri farklı yöntem ve tekniklerle manipüle eder, resimsel bir konuma taşır. Böylece Richter, bozuma uğratılmış fotoğrafın estetik niteliğine kendince katkıda bulunurken, bu tür imgelerin tekinsiz gerçekliğine de vurgu yapar. Kısa bir süre içinde bulanık görüntü olgusunu bir yapılandırma biçimi hâline getirir. Özellikle 1965 tarihli Uncle Rudi adlı resimde güçlü bir şekilde duyumsanan bu teknikle, fotoğrafı resim düzleminde yeniden üretir ve ardından kasıtlı olarak yüzeyi silikleştirmeye devam eder. Bu şekilde elde edilen bulanıklık, Richter’e göre algılama yeteneğimizin geçiciliğini ifade etmek için bir fırsattır. Öte yandan geliştirdiği bu biçimleme tekniği ile hafıza temsilinin sertliğinden, yakın tarihe ilişkin bir ahlakî yüzleşmenin kasvetli ve sarsıcı gerçekliğinden kurtulmak ister. Ayrıca bu teknik, aynı zamanda olağanüstü derecede esnek bir buluşa dayanır. Taklit ettiği fotoğraf makinesinin imkânlarının çok ötesinde gerçekleşen bir öznellik içermektedir. Kaynağını aşarak yenilenmiş imgesini arar, onu çarpıtarak yeniden keşfeder. Resmin öznel alanına çekerek fazlasıyla kişiselleştirir.  

Fotoğrafik görüntüye esas teşkil eden yaş boyanın kuru fırça yordamıyla dinamik ve sistematik bir eylemle silikleştirildiği, bir yok etme veya unutma isteminin karşılığı olarak nitelenebilecek bu eylem-biçim hadisesi, titreşimli görüntü gerilimini açık biçimde yansıtır. Bu evrede bir tanım ve kavram olarak önerilen foto-bilder meselesi de zaten, Richter’in sanatında esas veri alanı olarak kullandığı bir materyali resimle çakıştıran bu girişimiyle ilgilidir. Ve görüntü gerçekliğinden sapmalarla özgün karakteristik dönüşümlere sahne olur, yeni bir uzam-imge algısıyla çeşitlenir. Fotoğraf görselliği üzerine kurulmuş etkili romantik manzaralar ile aile üyelerinin figür ve portre yorumları, hep birlikte bu bütünlüğü teşkil eder.

Dolayısıyla Richter’in boyayla müdahale ettiği fotoğraflar, bir anda resimselleşir. Doğal olarak, fotoğrafa özgü sınırları aşarak daha içkin ayrımlara maruz bırakılır. Bu durum, fotografik görüntüyü soyut resme taşıyan stratejik bir bakışı, bir dışavurum dinamiği olarak gecikmeden karşımıza çıkarır. Birbiriyle çelişen eşzamanlı olarak var olan eser grupları da aslında bu iki tür ve teknik arasındaki gelgitlerle biçimlenir. Bir yandan fotoğraf arızalı ve sahte niteliğe bürünürken, diğer yandan resim fotoğrafa bel bağlayan netameli bir konuma evrilir. Fotoğrafa müdahale olgusu, boyasal izler üzerine yoğunlaşan çelişkili bir görüntü ve gerçeklik tartışmasını, yanılsama meselesi üzerine düğümlenen itirazları ve belirsizliği görünür kılar. Ona gerilim ve göreceli bir gerçeklik katar.