Gerhard Rıchter; aslında sürekli olarak, üretim arzusuyla imgelerin gücü ve dizilimi arasındaki mesafede keşisen ya da kişisel ve politik olandan sızan yeni görüntü senaryoları ortaya çıkarmaktadır. Başlangıçta, içsel bir mesaja bağlanarak hareket eden bu imgelemde, zamanla sıradan hâle gelen örtük anlamları, kimi zaman da sınırda yaşanan yoğunlaşmaların ya da sezgisel bir düşünme pratiğinin yıkıma uğrattığı sonuçları görmek olasıdır. Bu yaklaşım; tümüyle RIchter’in yaşamla ve gerçeklik arasında kurduğu güçlü mikro-politik bağlara dayanmaktadır.

gerçeğin kaydırıldığı muğlak görüntüler

Gerhard Richter’in; üç resimden oluşan 1988 tarihli Dead serisi de, benzer şekilde muğlak bir görüntü estetiğinin ürünüdür ve bu kez ölümü irdeler. Dahası, ölümü sınırsız bir gerçeklik algoritmasına dahil ederek sunmayı dener. Ölüm görüntüsünü tekinsiz kılan şeylerin, örnekse yüz hatlarının belirsizliği ile alâkalı büyük bi̇r boşluk, sessi̇zli̇k ve i̇malar yığınıyla karşılaştırır bizi. Ölümü daha gerçekçi ve etkili bir şekilde duyumsatan bir kesinleştirme söz konusudur burada. Adeta, ölümü kodlayan ve algı eşiğini gittikçe katılaştıran soğuk bir his tabakası devreye sokulmuştur. Dolayısıyla ölüme ait belirtiler yok oldukça duygusal bir ağırlık taşıyan temsil, soyut ve karmaşık bir hâle gelmiştir. Soğuk bir auraya savrulan Dead resimleri; bu nedenle, hareketsiz titreşimler içinde geriye dönüşü olmayan silik parçacıklarla soyutlaşan yeni bir algı önerisiyle şekillendirilmiştir. Ve açıkça görüleceği üzere, gerçeğin kaydırıldığı bu muğlak ve hasarlı görüntüler, bakış ritmini hızlandırmakta; resmi, daha karanlık ve soyut düzleme biraz daha yakınlaştırmaktadır. 

Richter’in yine 1988 tarihli sıradışı fotoğraf kaynaklı renkli resimlerinden biri olan Betty’de ise, daha farklı ve saf bir duygusal aktarıma tanık olunur. Öznelleşmiş hisler, tanıdık figürü sırtından ve saçlarından yakalayarak onu tüm boyutlarıyla sarmalar burada. Richter, kadın oluşun tüm kıvrımlarını yakalayan zarif bir duygusallığın peşinde, samimiyetin tasvirine odaklanmıştır bu karede. Kendiliğinden bir akışla, portre ile duygusal bir kaynaşma içindedir. Temsil, bu hâliyle mevcut gerçekçiliğini aşarak, biçimsel ilişkilerin sürekli yeni boyutlar kazandığı, ayrıcalıklı bir görüntü olgusunun daha da ötesine geçmektedir. Bu da, ancak sahici gerçekliğin meşrulaştırdığı resimsel olana dair bir dönüşümdür. Zaten, Richter’deki aşkınlık, bir gerçeklik uyaranı olarak bu görüntü dönüşümünde gizlenmiş durumdadır. 

Gerhard Richter; aslında sürekli olarak, üretim arzusuyla imgelerin gücü ve dizilimi arasındaki mesafede keşisen ya da kişisel ve politik olandan sızan yeni görüntü senaryoları ortaya çıkarmaktadır. Başlangıçta, içsel bir mesaja bağlanarak hareket eden bu imgelemde, zamanla sıradan hâle gelen örtük anlamları, kimi zaman da sınırda yaşanan yoğunlaşmaların ya da sezgisel bir düşünme pratiğinin yıkıma uğrattığı sonuçları görmek olasıdır. Bu yaklaşım; tümüyle Richter’in yaşamla ve gerçeklik arasında kurduğu güçlü mikro-politik bağlara dayanmaktadır.