Özgün ve sürekli bir sanat pratiğini tanımlayan bu SOYUT düzenlemelerde GERHARD Richter, ısrarlı ve kararlı bir şekilde, sanki bir yarım yüzyılın yükünü ve ağırlığını soyut duvarlara sıvamıştır. Katmanlaşmış yüzey-doku, bu duygusallıkla sıkıştırılmış gibidir. O yüzden, aralıklara sızan uyarıların, algıyı taciz eden dinamik bir derinliği tasavvur eden tüm soyut düzlemin, belirsizliğe atıflı kişisel izlenimler olarak tanımlanması mümkündür. Belli ki Richter, resimlerini tesadüflerle biçimlenen bir boşluğa sürüklemekten, bir resim aidiyeti ve kimliği kazanana dek sıyırmaktan ya da kazımaktan büyük haz duymaktadır.

bir özgürleşme deneyimi olarak soyutlama

2000’li yıllara doğru neredeyse bir kurmaca evreni taşıyan bu resimler; soyutlaşan tanımsız ve bulanık yapıntılar eşliğinde bir dışavurum ihtiyacının karşılığı olarak gelişimini tamamlar. Katmanlar arasında yaşanan kayboluşa dair görsel dil ile tutulmuş kayıtlara dönüşür. Kişisel tarihin izlerini gizleyen bir biçimleme deneyimi ya da bir özgürleşme deneyimi olarak anlam ve değer kazanır. 

Ayrıca, resmin biçimsel varoluşuna yakın duran ve neredeyse anonimleşerek soyut bir konuma çevrilmiş bu üretimin, yer yer kopuk görünen ya da derinliğini yitirmiş hikâye bağlantıları üzerinden okunması da mümkündür. Dönemsel estetik algı, toplumsal ve tarihsel değişimlerle bağlantılı bu bakışla, farklı kavramsal öbekler hâlinde yapılanan, duygusal ya da tepkisel üretimlerle kodlanan yorumların sayısı o yüzden az değildir. Ancak, görüntü ve temsil sorunsalı üzerinden giderek, aşkın bir biçim iradesiyle üretilen soyut resimleri, içerik bağlantılarını iptal eden bir kişiselleştirilmiş düzenekler hâlinde tanımlamak daha yerinde olacaktır. Çünkü Richter, sanat yaklaşımını mesafeli bir temasla, bir dil-temsil tartışması, anlamı yer yer öteleyen bir estetik düzlemde sürdürmeyi her zaman tercih eder. Tam da bu nedenle, dev boyutlu tuvallerde beliren konusuz ve soyut yüzeyler, bu karmaşık duyumsamayı belki de en iyi şekilde ifade eden bir yüceltmeyle birlikte anlamlandırılır. 

Özgün ve sürekli bir sanat pratiğini tanımlayan bu tür düzenlemelerde Richter, ısrarlı ve kararlı bir şekilde, sanki bir yarım yüzyılın yükünü ve ağırlığını soyut duvarlara sıvamıştır. Katmanlaşmış yüzey-doku, bu duygusallıkla sıkıştırılmış gibidir. O yüzden, aralıklara sızan uyarıların, algıyı taciz eden dinamik bir derinliği tasavvur eden tüm soyut düzlemin, belirsizliğe atıflı kişisel izlenimler olarak tanımlanması mümkündür. Belli ki Gerhard Richter, resimlerini tesadüflerle biçimlenen bir boşluğa sürüklemekten, bir resim aidiyeti ve kimliği kazanana dek sıyırmaktan ya da kazımaktan büyük haz duymaktadır.