Gülay Yaşayanlar’ın son çalışmalarına yönelip de, imgenin muğlaklığı ile birlikte pek çok şeyin altüst edildiği gerçeği ile karşılaştığımızda, tekinsiz bir okuma uğraşı içinde olduğumuzu anlarız. Gelişim eksenini alışılmamış bir doğrultuya konumlandıran bu yaklaşım, doğrudan ifadelendirme yönelimiyle diğer önerme ve uygulamalardan oldukça farklı görünür. Bu resimlerde, karanlık bir iç mekanın ve derinliğin inşasından söz etmekteyiz. Sınırlı bir alanda beliren şekilsiz yapı, kendini bütünledikçe kavramsal bir boyuta evrilmektedir. Tutkulu bir yaratma deneyiminin karşılığı olarak üretilen ve bir anda şekilsiz kılınmış bu yapıya, semantik bağlamda müdahale edilerek aslında resme alan genişliği ve derinliği kazandırılmaktadır. Söz konusu müdahale; biçimsel değişimi hedefleyen, anlatı sürecinin seyrini ve niteliğini ters-yüz edebilen bir eylemdir. Zaten benimsenen üretim yöntemi, bu tür bir tahayyülün deneysel niteliğini öne çıkarmakta, meçhule adanmış bir imgelem üzerinden imha ve inşa fikrini canlı tutan bir mantık üzerinde yapılanmaktadır. Bu yüzden sanatçı; tekrar ritüeline sırtını dayayan bir kararlılıkla, hassas bir zeminde sürekli kendini aşan ideal formun ne olduğu sorusuna yanıt aramaktadır.Ve böylece tekrarı mümkün olmayan, başkalığa ulaşma fikriyle karakterini belirlemiş yıkıcı bir performans karşımızdadır.”